Theo en Lenie Walen hadden een joekel van een tuin bij hun huis aan de Sportparkstraat. Heerlijk toen de kinderen klein waren en ze naar hartenlust konden spelen. Nu het echtpaar op leeftijd komt, werd het veel te veel. Ze hakten knopen door en vroegen De Houtwinkel een prachtig tuinhuis te plaatsen op de erfgrens met de nieuwe achterburen. Het resultaat: nog steeds een royale tuin met een heerlijke overkapping.
“Het werd voor ons echt te veel om bij te houden”, vertelt Lenie Walen, terwijl Theo de foto’s erbij zoekt van hoe de tuin ooit was. “Tuinieren was nooit echt mijn hobby, maar ja, het moest. Veel gras en een vijver die constant zorg nodig had; ik werd er wel eens niet goed van. Het achterste stuk van de tuin is een aantal jaren geleden aangemerkt als bouwgrond en daar hebben we vorig jaar gebruik van gemaakt. We kenden mensen die dit stuk graag wilden kopen om er een huis met zorgwoning op te bouwen en wij wilden graag een kleinere tuin. Met het oog op de behoefte aan bouwgrond, was dit voor iedereen een ideale oplossing.”
Wat de familie precies wilde, wisten ze niet. “We gingen eens kijken bij de buurman, één van de eigenaren van De Houtwinkel. Hij had de achterkant van zijn tuin prachtig afgewerkt met een overkapping en een opslag en dat zagen wij ook wel zitten. We zijn gaan praten en het werd voor ons getekend. We hebben niet verder gezocht. Weet je wat het is? Je kunt zoiets wel op internet kopen maar wat krijg je dan? Dat weet je niet, hè. En als er iets niet goed is, komen ze het dan maken? Wij denken van niet. Bij De Houtwinkel weten we zeker dat we service krijgen en dat is voor ons belangrijk.” Theo weet waar hij het over heeft, in zijn werkzame leven verkocht hij landbouwmachines en daar is ook service mee gemoeid. “Als je een goed bedrijf wilt opbouwen, moet je weten wat service is.”
De lijnen in de muur en de deur lopen naadloos in elkaar over waardoor het lijkt alsof de deur bijna onzichtbaar is. “Hierin herken je de hand van de vakman”, vinden Theo en Lenie. “Zoiets kun je zelf nooit maken. Het geeft rust omdat het eenheid uitstraalt”.
De eerste tekening was meteen goed. “Onze tuinman heeft het grondwerk gedaan en de timmermannen van De Houtwinkel bouwden het tuinhuis. Dat was nog best een karwei, maar dat zie je ook terug. De hoek met verschillende materiaaldiktes loopt naadloos in elkaar over, daaraan zie je dat er een vakman aan het werk is geweest. De deur is weggewerkt in het geheel. Zowel de deur in de schuur als de deur naar de achterburen. Ja, fijn hè, die deur? Als er iets is, mogen we altijd bij hun aankloppen. Niet dat we de deur platlopen maar het idee dat ze klaarstaan voor ons, is fijn.”
De Houtwinkel maakte ook meteen een poort. “Sinds we in de jaren tachtig een stuk aan ons huis gebouwd hebben, hadden we geen poort meer. We werden er wel eens op geattendeerd door Buurtpreventie dat dat niet veilig was. Om geen ruimte te verliezen stelde De Houtwinkel voor om een schuifdeur te maken, met een goed slot natuurlijk. Voortaan sluiten we de deur als we weg zijn, we zullen de adviezen toch maar opvolgen”, lacht Lenie.
Voor de poort en het tuinhuis is gekozen voor thermisch gemodificeerd fraké hout. “Dit soort hout wordt een tintje grijzer. Dat vinden wij mooi”, zegt Theo. “Het gaat ervan leven en heeft warmte en charme. Overigens is de achterkant van het tuinhuis in hetzelfde materiaal afgewerkt. We hebben de achterburen daarmee een mooie schutting gegeven. Aan de zijkant van het tuinhuis is een ruimte overgebleven voor de kliko’s, dan staan die uit het zicht. Ja, ze dachten bij De Houtwinkel echt overal in mee.”
Het tuinhuis was vorig jaar al klaar maar echt ervan genoten hebben Lenie en Theo nog niet. “Toen het tuinhuis klaar was, was het niet het seizoen om planten te zetten. Dat kon pas in het najaar”, leggen ze uit. “Dit jaar wordt alles anders. De tuin is aangeplant, we hebben een paar mooie potten gekocht met bloeiende planten. Wat ons betreft kan de zon niet vaak genoeg schijnen. Een fantastische plek om uit te rusten van onze fietstochten. We trekken er graag op uit. Vorig jaar hebben we meer kilometers gefietst dan in de auto gezeten. Ik denk dat we er 7.500 gefietst hebben. Onderweg pakken we graag een terrasje, maar het mooist is het om na de fietstocht op ons eigen terras nog even te kunnen zitten om bij te komen.”
